Pascal Bernier
Pascal Bernier is een beeldend kunstenaar die het publiek weet te charmeren met zijn sculpturen, schilderijen en fotografische beelden. Daar waar de radeloosheid om de hoek schuilt, brengt hij met zijn subtiele metaforiek vaak troost. Hij hanteert een raadselachtige stijl, overladen met symboliek. En toch is zijn werk niet bepaald moeilijk te vatten. Als bezoeker voel je meteen waar het over gaat.
Wanneer je door zijn atelier dwaalt, springen zijn opgezette dieren meteen in het oog. Ze lijken levensecht. Niet vrij van enige ironie verzorgt hij hun gewonde buikjes en snoetjes met bandages. De stillevens roepen spontaan emphathie op. Denken we maar aan de gevallen jonge bambi die roerloos op de grond ligt en ons met een groot oog aanstaart. Eén oog, want het andere is door Bernier omzwachteld, net als haar magere pootjes. Het beeld is bijzonder kwetsbaar en weet een universele snaar in ons onderbewustzijn te raken: die van het mededogen. Door het aanbrengen van verbanden, lijkt de kunstenaar het diertje van zijn wonden te genezen. Door het te transformeren tot een kunstwerk, lijkt hij het bijna terug tot leven te wekken. Een teder beeld in deze reeks vormt de reusachtige beer die Bernier volledig mummificeerde. “Voor mij is dit werk een soort allegorie waarin ik mijn kinderdromen wil warm houden. Tegelijkertijd was ik ook aangetrokken door de invloed die manipulatie en uitbuiting van deze affectieve gevoelens had ingenomen in de media en in de politieke en economische wereld. Spontane emotie lijkt het denken te verdringen.” De bezoeker kan er ook een ethische, morele boodschap in lezen – al had de kunstenaar dit oorspronkelijk niet in gedachten toen hij het werk creëerde. Zou het immers niet verstandig zijn om een meer duurzame houding ten opzichte van de natuur in te nemen?
Bernier observeert het menselijk gedrag met een discrete, speelse humor. Zo vertaalt hij de industriële exploitatie van de natuur naar een blikje tonijn geflankeerd door een blikken kruisje. Zijn ‘Funeral Fish’ is op het eerste gezicht grappig, maar kaart een serieuze problematiek aan. Denken we hierbij ook aan zijn werk ‘Bipolar Perversion’. Een bruine knuffelbeer simuleert daarin een romantische verhouding met een met uitsterven bedreigde witte poolijsbeer. Nooit eerder werd het geperverteerde, dominante consumentisme en de polarisatie tussen rassen zo lichtvoetig, maar ook zo pijnlijk direct verbeeld. Provocatie is Bernier dan ook niet vreemd. Zijn meest uitdagende werk is misschien wel de video waarin hij fragiele bloemen met tape immobiel maakt, om ze vervolgens als een ware iconoclast met hamer en schuurmachine te lijf te gaan. De planten krijgen geen kans om zich te verweren.
Berniers werk kan je lezen als een reflectie over leven en dood. Met een vals cynisme weet hij onze verhouding met de natuur, subject van willekeurige uitbuiting, te prikkelen. Misschien is Bernier nog wel het meest een meester in het spelen met onze angsten en verlangens?